Tasmaniac!

Gegroet bloglezers!

Zoals de titel misschien al suggereert ben ik momenteel in het prachtige Tasmanie! Voordat ik naar Australie kwam had ik al besloten dat ik sowieso een bezoekje wilde brengen aan Tasmanie. Dat heb ik gedaan (ik zit hier zelfs nog steeds!) en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Waarom dat is, ziet u na de reclame haha!

Nee, even een flashback op de weken na mijn laatste bericht: zoals ik al zei ben ik van Perth naar Melbourne gevlogen. Daar ben ik dinsdag 7 januari aangekomen. Nog geen twee dagen nadat ik mijn vlucht had geboekt kreeg ik een berichtje van een vriendin van mij (Rosanne Peeters, heeft bij mij op de Reinwardt Academie in Amsterdam gezeten_ dat ze 9 januari in Melbourne aan zou komen om vanaf daar haar reis in Australie te beginnen. NO WAY! "Das nou eens gezellig", dacht ik. En ja hoor, daar kwam ze aangelopen over Nicholson street. Winters bleek met een grote, roze backpack. Dat was even een hysterische reunie. Vooral van mijn kant (Rosanne had een jetlag).

Het eerste weekend in Melbourne hadden we al heel wat leuke dingen gedaan. Met een kersverse jetlag lagen Rosanne en ik de eerste dag te bakken op het strand in St. Kilda. Dat was misschien niet het beste idee. Sowieso stelde dat strand niet zo veel voor. Zeker nadat ik de westkust heb gezien. Het is voornamelijk een lange boulevard waar je lekker mensen kunt kijken. De tweede dag was een beter succes waarbij we het Melbourne Museum hebben bezocht. Daar hadden ze een prachtige tentoonstelling over de aboriginal stammen die oorspronkelijk in en rondom Melbourne leefden. Hier werd ook het verhaal over Bunjil, de schepper der aarde, vertelt. Bunjil heeft de bergen, rivieren, flora & fauna geschapen. Hoe hij dat gedaan heeft, werd vertelt door middel van een grote, vogelvormige stellage dat vliegbewegingen insinueerde terwijl een audio het scheppingsverhaal vertelde. Dat werd ondersteunt door een projectie dat werd afgespeeld op de stellage. Deze projectie veranderde in kleuren die synchroon liepen met het verhaal. Misschien is het lasting om je er iets bij voor te stellen. Ik was er in ieder geval flink van onder de indruk. (Rosanne P. kan je me misschien de foto's & filmpjes doorsturen :D?)

In Melbourne heb je, net als in veel andere grote steden in de wereld, een 'Free walking tour'. Nou is alles wat gratis is heel aantrekkelijk voor backpackers. Dus die zondag hadden we het er maar op gewaagt en zijn we de gratis stadswandeling gaan doen samen met onze leuke gids Hugo en zo'n 60 andere mensen waar we hem helaas mee moesten delen. In drie uur tijd zijn we zowat heel Melbourne doorgekruist en hebben we heel wat geleerd over de geschiedenis van de stad. Vraag me er alleen niks over want ik ben de helft alweer vergeten. Melbourne staat bekend om zijn 'street art'. Je moet alleen wel weten waar je moet zijn, anders zie je er maar bar weinig van. De tour was daarvoor zeer geschikt want we kwamen in gangetjes waar RP en ik nooit alleen durfden te komen. Hele gangen vol met graffiti kunst gemaakt door artiesten uit heel de wereld. Als je een week later dezelfde gang doorloopt, kan het er alweer heel anders uit zien. Veel pandeigenaren vragen graffitikunstenaars om hun pand te versieren met prachtige graffiti dat vaak gerelateerd is aan iets van de stad Melbourne. In deze gangetjes zijn op sommige plekken ook cafe's, restaurants en hele leuke, eigenzinnige winkels te vinden. Hier hebben we ook een avond heerlijke tapas gegeten.

Na een gezellig weekend begon op maandag 13 januari dan eindelijk de 'Australian Open'! In November had ik al een vierdagenticket gekocht. De eerste vier dagen kon ik van 11:00 tot 17:00 uur de wedstrijden in de Rod Laver Arena zien. Dit is de grootste tenniscourt van de Australian Open naast nog tig andere courts waaronder Hisense Arena. Alle tickets had ik al uitgeprint en kon ik gemakkelijk door de barcode te scannen het terrein op. De sfeer was heel goed en kon zelfs de hittegolf de pret niet drukken. Ik was die dagen helemaal in de zevende hemel want ik heb niet alleen heel veel bekende spelers zoals Nadal, Djokovic, Serena Williams, Na Li, Ferrer, Sharapova en Hewitt gezien, ik zag ook nog eens mijn grote favoriet Federer in levende lijve. En hoe! Recht voor mijn neus trok hij zijn t-shirt uit. Maaaar Gien toch, hedde gij geluk!

Het was heel leuk om dan eindelijk een keer zo'n evenement bij te wonen. Het is toch heel anders dan op tv waarbij je 1 speler tegelijkertijd ziet en de reacties op elkaars spel niet zo goed ziet. Ook ben je in een stadion meer bewust van hoe een speler nou werkelijk is. Zo werd ik een beetje gek van Nadal en dat getrek aan die onderbroek van hem. Volgorde: ruk aan z'n t-shirt, z'n kont, z'n edele delen, een veeg over zijn oor, zijn neus en zijn andere oor. Ook staan zijn flesjes water en energiedrank altijd met de etiket dezelfde kant op en neemt hij altijd in dezelfde volgorde een slok. Ik heb er een hele studie van gemaakt zoals jullie merken. De laatste dag dat ik de AO kon bezoeken zat ik helemaal vooraan. Of ja, eigenlijk had ik gewoon iemands plek afgepakt. Dat was een goede kans om een handtekening te scoren. De hele wedstrijd Sharapova-Knapp (3:30 uur) zat ik pal in de zon (42 graden). Nadat Sharapova had gewonnen hing ik over de reling en riep ik met een wanhopig stemmetje: "Maria!" terwijl ik ondertussen alle kinderen om me heen van me afduwde. Volgens mij zag ze mijn rode hoofd en had ergens een beetje met me te doen en dus signeerde zij mijn grote tennisbal! Mocht je me niet geloven -> youtube.

Dat was een mooie afsluiter van Melbourne part 1. Na een week in deze geweldige stad doorgebracht te hebben, zijn Rosanne en ik afgereisd naar Whittlesea. "Wat is daar nou te doen?". Nou, daar hadden wij mooi een manege gevonden waar we een week konden werken. Rosanne's McLeod's daughters droom kwam in vervulling. Melanie, die samen met haar man Russell deze manege runt, kwam ons vanaf het station ophalen. Een heel aardig mens met een gezellige babbel die geen seconde stil kan zijn of zitten. Zij heeft ons heel warm onthaalt en heeft ervoor gezorgd dat we een hele leuke week hadden op haar manege met haar familie. Wij hadden ons eigen apartementje naast de stallen. Elke ochtend begonnen we om 08:00 met Poepscheppen. Met twee kruiwagens gingen we op pad en deden we allebei 6 weides. Nou lijkt dat niet zo veel maar 6 weides levert toch wel een volle kruiwagen op. Das toch 4 per dag, 28 per week. Een behoorlijke hoop stront zullen we maar zeggen. Ze hadden ook nog een ander leuk werkje voor ons in petto: hooibalen inladen. Met zijn vieren: Melanie, Russell, Rosanne en ik hebben we zo'n 512 hooibalen de schuur ingeladen. Dat was toch even flink aanpoten. Maar tegelijkertijd ook heel gezellig.

Tijdens deze week aten we met Melanie en Nana (Russell's moeder) terwijl we de Australian Open op tv keken of gezellig kletsten over het leven in Whittlesea, Europa, paarden, frapante gebeurtenissen, etc. De laatste dag nam Melanie ons mee naar een plek in de Yara vallei waar Russell training kreeg van een bekende Amerikaanse paardensportcoach 'George Morris'. Melanie had ons vertelt dat hij behoorlijk streng is en soms heel bitchy uit de hoek kan komen. Ook naar het publiek. Dus ik hield maar wijselijk mijn mond tijdens de training. Het was heel interessant om te zien hoe hij de ruiter bijstuurt en tegelijkertijd meer zijn/haar paard leert te begrijpen. Russell kreeg positieve opmerkingen van hem en hij had maar weinig punten waar hij zich op kon verbeteren. Wat begrijpelijk is aangezien Russell heel hard traint om deel te nemen aan de volgende Olympische Spelen in Brazilie.

Na deze fantastische week met Melanie en haar gezin gingen we weer met de trein terug naar Melbourne waar op dat moment Australia Day werd gevierd. Nou vind ik die hele feestdat helemaal niks omdat veel Australiers de invasie van Australie door de Britten vieren. Terwijl ze eigenlijk het land inpikten dat de aboriginals toebehoort. De aboriginals noemen het daarom ook 'Invasion Day'. Dus we hebben er ook niet aan deelgenomen. Diezelfde avond was ook de finale van de Australian Open dat te bekijken was op Federation Square en zag ik Coco & Clement (mijn reisgenoten van de westkust-trip) weer. Dat was een zeer geslaagde avond onder het genot van een supergoedkope chinese maaltijd. De volgende dag hadden Rosanne en ik een leuke afsluiter voordat we ieder onze eigen weg op gingen. Om 11:00 zijn we de Great Ocean Road trip gaan doen. Daarbij reis je van Melbourne richting de Twelve Apostles die ten westen van de stad liggen. Deze prachtige kustroute loopt langs hoge kliffen, grote bossen vol met eucalyptusbomen en koala's, vuurtorens en de bekende rotsformatie 'The Twelve Apostles'. Dit zijn twaalf hoge rotsen van kalkzandsteen die uit de Indische Oceaan oprijzen. Hier zagen we de zon ondergaan in het gezelschap van een grote horde japanners en namen we daarna alweer de bus terug richting Melbourne.

De dag daarna een beetje door de stad rondgebanjerd en om 16:00 namen we dan afscheid van elkaar en ging ik richting het vliegveld om daar het vliegtuig naar Hobart (Tasmanie) te pakken. Rosanne ging de volgende dag naar Sydney en reist nu de oostkust af.

In het vliegtuig zat er een meisje naast me waar ik al sterk het vermoeden van had dat ze Nederlands was. Dat gevoel is niet uit te leggen, maar Nederlanders zijn van heinde en verre te herkennen. En ja hoor, het was nog waar ook. Fiona, 20 jaar, gezellige meid uit Heereveen. 's Avonds gingen we dan natuurlijk ook meteen de kroeg in. Uiteindelijk drie avonden in een rij waarbij we de locale stamgasten ook HEEl erg goed hebben leren kennen. Ouwe zuiperds. Mij een beetje beledigen om mijn sexy korte kapsel, dus heb ik maar tegen ze gezegd dat de Australiers hun een hoopje inteelt vinden. Dat deed ze wel zeer volgens mij. In ieder geval waren ze meer gecharmeerd van Fiona die gelukkig gered werd door de barman met de Nederlandse achternaam: Wijnhoven! Bas, Charlotte! Jullie hebben familie in Tasmanie!

Mijn eerste dagen, nu ga ik het over de dagdelen hebben, in Hobart waren net zo leuk. Eerst een beetje op ontdekkingstocht uit gegaan. De tweede dag ben ik naar MONA (Museum of Old and New Art) geweest. Wat een prachtig museum is dat zeg! Het is serieus een van de beste musea waar ik ooit ben geweest. En dat wil nogal wat zeggen met mijn studie museologie. De samenhang was in alles te vinden in zowel de architectuur, de kunstwerken als de gehele context. Ze hadden zelfs hun eigen ferrydienst vanaf de haven naar het museum waarbij je de rivier opvaart tussen de hoge bergen. Met een Iphone liep je door het museum en kon je meer informatie opzoeken over elk kunstwerk dat je aanstondt. Hele oude egyptische kunst hing naast eigentijdse tijdelijke kunst. Ik vond het in ieder geval fantastisch en heb er zowat 6 uur doorgebracht.

Om geld te besparen, en omdat ik het ook leuk vind, had ik nog een Helpx/wwoofing adres gevonden. Na de eerste dagen in Hobart had ik de bus gepakt naar een buitenwijk van Hobart waar Sarah met haar twee dochters woont. Ik heb een week met haar familie doorgebracht en in hun huis verbleven in ruil voor vier uur werk per dag. Ook heeft Sarah me meegenomen naar locale evenementen zoals Red Tango. Elke vrijdagavond treedt er een live band op in Salamanca. Dat is een hele leuke, artistieke wijk in Hobart waar elke zaterdag een locale markt wordt gehouden. Hier krijgen locale bands de kans hun muziek aan anderen ten gehore te brengen.

Sarah is ook een hele enthousiaste 'bushwalker' en gaat minstens 3 keer per week een wandeling maken in de omliggende bergen rondom Hobart. Ze heeft me ook een paar keer meegenomen voor een wandeling en hebben we samen met Emily (een andere helpx helper) een wandeling gemaakt op Mount Wellington. Onder andere voor de mooie wandeltochten was ik naar Tasmanie afgereisd en had ik al in Melbourne een 6-daagse wandeltocht geboekt: The Overland Track. Sarah heeft me erg geholpen met het voorbereiden voor de track en zo mocht ik gebruik maken van haar dehydrater. Eerst kookte ik al mijn maaltijden en stopte ik al het voedsel in dit apparaat om het te ontvochtigen wat ontzettend veel ruimte en gewicht scheelt. Ook heeft ze me heel veel spullen uitgeleend die ik dus niet zelf hoefde aan te schaffen. Superaardig!

Op woensdag 12 februari was het dan zover: the overland track. Samen met Ben en Vanessa, waarmee ik de westkust heb afgereisd, heb ik deze tocht volbracht. In zes dagen zijn we van Cradle Mountain in zuidelijke richting afgereisd naar Lake St. Clair. De natuur is hier echt adembenemend mooi. Hoge Eucalyptusbomen, groene regenwouden, watervallen, hoge bergen waaronder Mount Ossa die we ook hebben beklommen. Dat is de hoogste berg op Tasmanie. Elke avond sliepen we in een berghut samen met andere bergwandelaars. Voor de zekerheid moet je een tent met je meedragen omdat er niet altijd plek is in de hutten. Gelukkig was dat wel elke avond het geval omdat dat toch wat tijd scheelt en je hoeft geen natte tent met je mee te zeulen. De tocht zelf was goed te doen. Gemiddeld liepen we 5 uur per dag. Soms hadden we een makkelijke dag van 4 uur terwijl een andere dag 7 uur kostte. Alleen het feit dat we een tas van bijna 20 kg droegen maakte het wat moeilijker. We waren dan ook heel blij als we de hut aan het einde van iedere trek zagen opdoemen. Tussen de bergwandelaars onderling was het ook heel gezellig. Na het eten zaten we vaak te kaarten (Asshole, een frans spel) met andere wandelaars.

De laatste dag konden we de ferry pakken naar de andere kant van Lake St. Clair waar de tocht eindigt. In plaats van 40 dollar aan de ferry te spenderen hebben we 5 uur om het meer gelopen en zijn we linea recta het restaurant in gelopen naast de visitors center. We hadden zo'n honger na onze slappe trektochtmaaltijden en hebben meteen een dikke pizza en tiramisu na besteld. We zijn aangeschoten het restaurant uit gerold en zijn toen in onze tent gaan slapen. De volgende dag ben ik met de bus teruggereisd naar Hobart waar ik nu dit verhaal zit te schrijven. Ik verblijf nu twee dagen in Sarah's huis en morgen pak ik het vliegtuig terug naar Sydney.

Want mochten jullie het nog niet weten, volgende week ben ik weer thuis. Aanstaande maandag vertrekt mijn vlucht om 22:00 richting Amsterdam. Dus ik ben op tijd voor Carnaval! Ik heb echt een geweldige tijd hier gehad. Ik heb geniale dingen meegemaakt, hele leuke mensen ontmoet en de prachtigste plekken gezien. Maar nergens is het zo fijn als thuis op de bank met je moeder een kop thee te drinken en een snurkende hond naast je. He mam? (Gina, 22 jaar)